Panie Jezu, płonące serce miłości, współczucia i miłosierdzia, poświęcam Tobie to wszystko, kim jestem, i to wszystko, co posiadam...
Fragment jednego z kazań o. Wojciecha:

„W Niewidzialnym Klasztorze Jana Pawła II chodzi o to, aby osoba chora, cierpiąca z różnych powodów, umiała zawierzyć, że wszystko to, co przechodzi nie jest obojętne dla Jezusa. I że to wszystko Jemu z miłością do Niego ofiaruje...Na potwierdzenie tych myśli przytoczę jedno zdanie św. Teresy z Avila z Księgi Fundacji (F3,18), otóż Teresa pisze, że po założeniu klasztoru w Medina del Campo wstąpiło wiele nowych kandydatek, które Pan obdarzył wielkimi darami modlitwy mistycznej i zastanawia się nad tym faktem – dlaczego tak Pan czyni i odpowiada, że Pan nie czeka na nic innego, jak tylko na to, aby miłować tych, którzy Go miłują. Pozornie zdanie wydaje się dosyć dziwne, ale wchodząc w nie bardziej, można odkryć jego głęboki sens: Bóg miłuje tych, którzy zechcą Go miłować, tzn. którzy nie tylko zechcą przyjąć jego dary, uwzględniają Jego obecność, ale którzy zechcą Go miłować...
Podobną rzecz proponuje się w ramach Niewidzialnego Klasztoru – jego członkowie nie tylko ufają, że serce Jezusa zbiera wszystkie nasze jęki i płacze i wytrzymuje je, ale że jeszcze chcemy z miłości do Niego, wszystko Mu oddać, zawierzyć, powierzyć... nie na tej zasadzie – jesteś od tego, masz tego słuchać... ale należy to uczynić inaczej, czyli tak, jak jest w tej modlitwie poświęcenia:

Ofiaruję Ci z miłością wszystkie moje cierpienia, obecne i przyszłe.
Spraw, abym każdego dnia kochał Cię coraz mocniej,
a jeśli mój język i moje ciało nie będą potrafiły wyrazić tej miłości,
pragnę, aby moje serce wyrażało ją każdym uderzeniem.”