To fragment modlitwy odmawianej na zakończenie części różańca w nowennie pompejańskiej. Wielka jest moc modlitwy różańcowej. Bł. Jan Paweł II napisał przed 10 laty w liście apostolskim Rosarium Virginis Mariae „Od mych lat młodzieńczych modlitwa ta miała ważne miejsce w moim życiu duchowym. … Różaniec towarzyszył mi w chwilach radości i doświadczenia. Zawierzyłem mu wiele trosk. Dzięki niemu zawsze doznawałem otuchy.” Zawierzył całą swoją posługę Maryi co wyraziło się w jego haśle Totus Tuus (z łac. "Cały Twój"). W liście stwierdza: „Ileż łask otrzymałem w tych latach od Najświętszej Dziewicy poprzez różaniec.”
Papież za Pawłem VI zachęca nas w powyższym liście, by poprzez odmawianie w rytmie spokojnej modlitwy i powolnej refleksji, oddawać się kontemplacji tajemnic życia Chrystusa. W ten sposób odmawiany różaniec jest modlitwą wyraźnie kontemplacyjną. Wspominając wraz z Maryją poszczególne tajemnice możemy „nauczyć się” Chrystusa od Maryi, do Niego zbliżyć i coraz bardziej upodabniać.

Różaniec odmawiany w rodzinach stwarza okazje do wejścia w „klimat domu w Nazarecie: Jezusa stawia się w centrum, dzieli się z Nim radości i cierpienia, w Jego ręce składa się potrzeby i projekty, od Niego czerpie się nadzieję i siłę na drogę.”
Różaniec można odmawiać codziennie w całości. Wypełnia on w ten sposób modlitwą dni tak wielu dusz kontemplacyjnych albo towarzyszy osobom chorym czy w podeszłym wieku, które dysponują dużym zasobem czasu. Tak czynią np. Ci, którzy podjęli się odmawiania różańca wg nowenny do Królowej Różańca z Pompejów (patrz: pompejanska.rosemaria.pl)
Na zakończenie listu Jan Paweł II zwraca się do nas: „Patrzę na Was wszystkich, Bracia i Siostry wszelkiego stanu, na Was, rodziny chrześcijańskie, na Was, osoby chore i w podeszłym wieku, na Was młodzi: weźcie znów ufnie do rąk koronkę różańca, odkrywając ją na nowo w świetle Pisma Świętego, w harmonii z liturgią, w kontekście codziennego życia.
Oby ten mój apel nie popadł w zapomnienie nie wysłuchany!
i przywołuje modlitwę:
korząc się w duchu przed Jej obrazem we wspaniałym sanktuarium wzniesionym dla Niej przez bł. Bartłomieja Longo, apostoła różańca. Chętnie wypowiadam jego wzruszające słowa, jakimi kończy on słynną Suplikę do Królowej Różańca Świętego: « O, błogosławiony różańcu Maryi, słodki łańcuchu, który łączysz nas z Bogiem; więzi miłości, która nas jednoczysz z aniołami; wieżo ocalenia od napaści piekła; bezpieczny porcie w morskiej katastrofie! Nigdy cię już nie porzucimy. Będziesz nam pociechą w godzinie konania. Tobie ostatni pocałunek gasnącego życia. A ostatnim akcentem naszych warg będzie Twoje słodkie imię, o Królowo Różańca z Pompei, o Matko nasza droga, o Ucieczko grzeszników, o Władczyni, Pocieszycielko strapionych. Bądź wszędzie błogosławiona, dziś i zawsze, na ziemi i w niebie ».