Wywiad z o. Wojciechem na temat Niewidzialnego Klasztoru Jan Pawła II przeprowadziła Pani Izabela Rutkowska.

To fragment modlitwy odmawianej na zakończenie części różańca w nowennie pompejańskiej. Wielka jest moc modlitwy różańcowej. Bł. Jan Paweł II napisał przed 10 laty w liście apostolskim Rosarium Virginis Mariae „Od mych lat młodzieńczych modlitwa ta miała ważne miejsce w moim życiu duchowym. … Różaniec towarzyszył mi w chwilach radości i doświadczenia. Zawierzyłem mu wiele trosk. Dzięki niemu zawsze doznawałem otuchy.” Zawierzył całą swoją posługę Maryi co wyraziło się w jego haśle Totus Tuus (z łac. "Cały Twój"). W liście stwierdza: „Ileż łask otrzymałem w tych latach od Najświętszej Dziewicy poprzez różaniec.”
Papież za Pawłem VI zachęca nas w powyższym liście, by poprzez odmawianie w rytmie spokojnej modlitwy i powolnej refleksji, oddawać się kontemplacji tajemnic życia Chrystusa. W ten sposób odmawiany różaniec jest modlitwą wyraźnie kontemplacyjną. Wspominając wraz z Maryją poszczególne tajemnice możemy „nauczyć się” Chrystusa od Maryi, do Niego zbliżyć i coraz bardziej upodabniać.

... czyńcie zbawienny pożytek z krzyża, który stał się szczególnym udziałem każdego z was. Proszę dla was o łaskę światła, o łaskę mocy ducha w cierpieniu, abyście nie upadli w sercu, abyście sami widzieli sens cierpienia, a także drugich swą modlitwą i swą ofiarą dźwigali. Nie zapominajcie też o mnie, nie zapominajcie o całym Kościele, o całej sprawie Ewangelii i pokoju, której służę z woli Chrystusa. Bądźcie, wy, słabi i po ludzku bezsilni, źródłem siły waszego brata i waszego ojca, który trwa przy was modlitwą i sercem.
Apel Jasnogórski, Częstochowa, 04.06.1979

Szczególne miejsce należy przyznać ludziom starszym... Ich obecność w rodzinie, a przynajmniej utrzymanie ścisłego kontaktu z nimi, gdyby ze względu na ciasnotę mieszkaniową lub z innych przyczyn ta obecność nie była możliwa, ma fundamentalne znaczenie w kształtowaniu klimatu wzajemnej wymiany i wzbogacającego dialogu między różnymi pokoleniami. Konieczne jest zatem zachowanie swoistej „umowy” między pokoleniami — lub jej przywrócenie, jeżeli została zarzucona — na mocy której rodzice w podeszłym wieku, bliscy już kresu swojej wędrówki, mogą oczekiwać od dzieci opieki i solidarności, jaką sami okazali dzieciom na początku ich życia: wymaga tego posłuszeństwo Bożemu przykazaniu o oddawaniu czci należnej ojcu i matce (por. Wj 20, 12; Kpł 19, 3). Ale to nie wszystko. Człowiek stary jest nie tylko „przedmiotem” troski, opieki i służby. On sam może także wnieść cenny wkład w Ewangelię życia. Może i powinien wykorzystywać bogate doświadczenie, jakie zdobył w ciągu lat swego życia, aby przekazywać mądrość, świadczyć o nadziei i miłości. Jan Paweł II, Evangelium Vitae, 1995, 94

Słowa Jana Pawła II oddają dramat, jaki rozgrywa się we współczesnym świecie. Oto na belce życia doczesnego widzimy zabieganych, zestresowanych ludzi, którzy całkowicie pochłonięci codziennymi troskami, na nic już nie mają czasu. Ale gdy tylko ludzie ci przekroczą pewną granicę wieku, pozostają samotni, często opuszczeni. Nawet ci, którzy mieli zwyczaj częstego przychodzenia do kościoła, by cieszyć się życiem sakramentalnym, teraz gdy nie są w stanie już się poruszać, czują się porzuceni i odepchnięci.